Вовед
Меморијалните музеи имаат задача да го заштитат достоинството на жртвите на сите форми на експлоатација и, одејќи над вообичаените поуки од историјата, да обезбедат дека толкувањето на политичките настани инспирира критичко и независно размислување за минатото.
Токму затоа време е меморијалните музеи, како уникатна форма на музеи на современата историја, да постигнат разбирање за меѓусебна соработка на национално и на меѓународно ниво.
Организациската рамка потребна за меѓународен конзорциум на вакви музеи веќе е создадена.
Мисијата на Меѓународната алијанса за сеќавање на Холокаустот е да даде поддршка на институциите кои организираат комеморации за жртвите на нацизмот, како и да даде поддршка за зачувување на историските места, извори и артефакти, во склад со целта и духот на Декларацијата од Стокхолм.
Мисијата на Меѓународниот комитет за меморијални музеи (МК МЕМО) е,преку негова интеграција во Меѓународниот совет на музеи (ИКОМ) кој ги исполнува универзалните етички и политички начела содржани во Повелбата на Обединетите нации, да придонесе кон универзалните човекови и граѓански права и кон грижливото зачувување на културното богатство. МК МЕМО дејствува како главна организација под чиј закрила се бројните меморијални музеи во Европа, Африка, Америка и Азија посветени на жртвите на државната тиранија.
ПОВЕЛБА
Ова е меѓународна повелба за меморијални музеи која е ориентирана и кон Декларацијата на ОН за човекови права и кон етичките начела на ИКОМ. Основните начела за комеморација во меморијалните музеи се:
1. Заедничката култура на сеќавање не може и не смее да биде диктирана со закон. Со оглед на мноштвото различни историски искуства, меморијалните музеи треба да ја прифатат коегзистенцијата на различни императиви за комеморација кои се насочени кон плуралистички култури на сеќавање. Институциите треба да се стремат кон соработка, наместо кон поттикнување на конкуренција која може да создаде борба за доминација. Доколку се сака ова да заживее во пракса, заедничката култура на сеќавање треба постапно да се развива и да произлезе од мноштвото децентрализирани инцијативи.
2. Плуралистичката култура на сеќавање исто така бара споделување на заеднички позитивни вредности. Овие вредности веќе постојат во универзалната декларација за човекови и граѓански права.
3. Меморијалните музеи како музеи на современата историја се главно инволвирани во одржување на сеќавањето за јавните злосторство извршени против малцинствата. Затоа сегашните држави, влади и локални заедници имаат големата одговорност кон меморијалните музеи и треба да ги обезбедуваат нивните поставки и да им обезбедат највисок степен на независност од политички директиви. Воедно, меморијалните музеи треба што повеќе и потесно да се поврзат со граѓанското општество, како и да преземат особени усилби за интегрирање на малцинствата.
4. Модерните меморијални музеи се музеи на современата историја со посебна обврска во однос на хуманитарното и граѓанското образование. Меморијалните музеи ќе можат да се справат со политичките интереси и лобисти само доколку постигнат високо ниво на квалитет во нивната работа, инфраструктура и персонална организација.
5. Темелните одлуки на меморијалните музеи во однос на содржината, образованието и преставувањето треба главно да се носат врз основа на отворена, нехиерархиска и плуралистичка дискусија со преживеаните, академските кругови, наставниците, лобистите и ангажираните општествени групи. Работата на меморијалните музи во начело е научно заснована. Државните институции и приватните спонзори ова мора да го прифатат.
6. Информациите кои се пренесуваат преку изложбите, публикациите и образовните проекти за историски настани треба да предизвикаат сочувствување со жртвите како поединци и групи кои биле конкретна цел на прогонот. При толкувањето на таквите настани треба да се одбегне сеќавањето да се прави преку форми на одмазда, омраза и лутина меѓу различните групи на жртви.
7. Историските искуства треба да се интегрираат во историски контекст, без при тоа да се минимизира личното страдање на поединечните жртви. Интегрирањето на историските настани треба да се одвива во рамките на модерното истражување на современата историја, како и со почитување на научните начела на дискурсот и различните перспективи и гледишта.
8. Гледиштата на извршителите на злочините мора да бидат претставени. Извршителите не треба да бидат демонизирани, туку напротив нивните идеологија, цели и мотиви треба да се исползуваат за да се објаснат нивните дејствија. Ова ги вклучува и институционалните и општествените механизми, како и индивидуалните биографии на извршителите. Способноста да се преиспита сопственото гледиште подразбира вклучување и на сопствените злосторства и слики која ја имаме за себе во претставувањето на „другиот“. Истиот приод треба да се примени и во однос на бројните и мошне различни групи на (немите) набљудувачи на настаните.
9. Меморијалните музеи лоцирани на автентични историски места каде биле извршени злосторствата даваат огромна можност за реализација на историско и граѓанско образование, но истовремено се појавуваат и големи ризици. Затоа меморијалните музеи не треба нивната образовна дејност толку да ја фокусираат кон содржината, туку повеќе кон универзалните начела. Овој приод бара посетителите да не се чувствуваат преоптоварени или индоктринирани, дека се почитува субјективното гледиште на поединецот и дека контроверзните теми се третираат како контроверзни.
10. Меморијалните музеи како музеи на современата историја секогаш се самокритични во однос на сопствената историја и истата треба да ја направат дел од нивната култура на сеќавање. Свесни за сегашните трендови во размислувањата, тие треба нивните презентации да ги насочат кон современо толкување на минатото, сепак потпирајќи се на фактичките историски настани.
By signing up to the IHRA newsletter, you agree to our Privacy Policy
